King of Diamonds 2

Ragnarok Minstrel

Naging maganda ang takbo ng lahat. Parang normal lang, nadagdagan nga lang ng taga-sundo kung kaya naging tampunan ako ng tukso ng mga classmates ko, mayaman na daw ako at hindi na sumasabay sa kanila sa pag-uwi. Kinausap ko si tito Eddie tungkol sa bagay na ito at naintindihan naman niya. Hindi na ako hinahatid-sundo ng driver sa school, pag namamasyal nalang ako dun ko nalang siya sinasama.

Ang ipinagtaka ko lang eh laging may pinapadala sakin na box si tito at ipinapabigay niya yun lagi sa isang lalaking nakatambay sa gate. Habilin lagi ni tito na huwag kong bubuksan yung box, baka daw madamage at di na kunin ng lalaking bibili nun. Sumunod naman ako kahit curious ako sa laman nun, hindi ko tinangkang buksan yun.

Makalipas ng isang taon, 4^th year na ako, ganun pa din ang buhay ko. Buhay mayaman, sunod sa luho, at nandun pa din yung box na halos araw-araw pinapabigay ni tito sa lalaking tambay sa school. Isang araw, hindi ko na napigilan ang sarili ko na silipin ang laman ng box. Gamit ang cutter hiniwa ko ng kaunti yung nasa gilid ng box. Natawa ako nang makita kong durog na tawas ang laman. Matapos nito ay tinakpan ko ng scotch tape yung hiniwa ko upang maselyuhan uli. Pagkatapos ng klase eh ibinigay ko na yun sa lalaki, tinitignan ko pa ang kilikili nya na mamasa-masa nga. Kaya pala araw-araw pinapadalhan ni tito ng tawas, hahaha! Matapos nun ay umuwi na ako.

Tito Eddie malakas ba ang putok nung kaibigan mo?

Sinong kaibigan?

Yung lagi mong pinapadalhan ng tawas.

Binuksan mo yung box?!

(Tumaas ang boses nya.)

Hindi ba’t kabilin bilinan ko sayo na huwag mong bubuksan yun?!

Ehh tito nacurious lang po ako.

(Mahigpit na hinawakan ni tito ang mga pisngi ko gamit ang iisang kamay at dinuro ang noo ko.)

Huwag na huwag kang makekealam sa mga hindi mo dapat pakealaman!

(Itiulak niya ako ng malakas.)

Kitang kita ko ang panlilisik ng kaniyang mata. Natakot ako. Mabilis akong umakyat ng aking silid at inilock ang pinto. Umupo ako sa aking kama. Bakit ganun ang reaksiyon ni tito? Hindi ba tawas lang naman yun? Dahil sa tawas sisigawan sasakta niya ako? Hindi ko maintindihan.

Simula ng araw na yun natakot na ako sa box na pinapadala ni tito. Hindi ko na rin tinangkang silipin ang laman nun. Lingid sa aking kaalaman, minamanmanan pala ako ng adviser ko. Isang bagong teacher sa PE si Mr. Mendoza, guwapo, matalino, malaki ang katawan pero dindi siya amoy teacher kasi amoy pawis siya lagi. Pagkabigay ko ng box ay uuwi na sana ako nang tawagin ako ni sir.

Napansin ko ang pagbaago mo nitong nakaraan. Kaano-ano mo yung lalaking yun?

Kaibigan po ng tito ko.

Anong laman ng box?

Ahh… Ehh… Sir baka pagalitan ako ng tito ko, uuwi na po ako.

Huwag kang matakot, sabihin mo kung anong laman ng box.

Tawas po.

Tawas?

Opo, sinilip ko po dati. Pero nagalit ang tito ko nung sinabi ko sa kanya.

Bakit siya nagalit?

Hindi ko rin po alam sir.

Hinayaan na akong makauwi ni sir matapos naming mag-usap. Napansin kong mula nung araw na yun ay madalas na niya akong binabantayan. Nawiwirduhan na ako sa mga nangyayari. May putok ba si sir at interesado din siya sa tawas? Sabagay amoy pawis siya lagi, di malayong magkaputok din siya. Sinabi ko kay tito a mukang interesado si Mr. Mendoza sa tawas. Pagkasabi ko nito ay bigla niya kong sinuntok sa pisngi.

Angtigas din ng ulo mo eh no? Di bat sinabi kong huwag kang makekealam sa mga bagay na di mo dapat pakealaman?! Paano niya nalaman ang laman nun?!

Tito tinanong lang po niya ako kung anong laman nun. Napansin daw kasi niya na lagi akong nagbibigay ng box sa sakibigan nyo.

(Pagkasabi nito’y sinikmuraan nya ako.)

Mapapahamak ako sa ginagawa mo eh! Pasalamat ka’t may pakinabang ako sayo kundi pinatay na din kita!

A-anong ibig mong sabihin tito?

Umakyat ka na sa kwarto mo!

No! Anong ibig mong sabihing pinatay mo na DIN ako?!

Umakyat ka na sa kuwarto mo kung ayaw mong masaktan uli!

Mamamatay tao ka, tito?

Muli niya akong sinikmuraan. Ramdam ko ang puwersa ng kanyang kamao, parang namanhid ang thoracic diaphragm ko at di ako makahinga. Napaluhod ako, hawak-hawak ang bahaging sinuntok ni tito. Napatuwad ako, nakatukod ang noo ko sa semento. Naramdaman ko nalang ang malakas na pagsipa ni tito sa tagiliran ko. Bakit ganito nalang ang galit ni tito? Kaya ba talaga niya akong patayin? Iniwan ako ni tito na namimilipit sa sakit.

Nang maibsan ang sakit na nararamdaman ko, nagtungo ako sa aking kwarto na maraming katanungan sa aking isip. Kung nandito lang sana sina mama at lola hindi ko mararanasan ang ganito. Akala ko magiging maayos na ang lahat, tulad sa hula ni lola. Pero bakit ganito? Hindi ba si tito ang King of Diamonds sa hula? Nakatulugan ko nalang ang pag-iisip.

Naging madalas na ang pananakit ni tito sakin, lalu na pag tumatanggi na akong dalhin yung box ng tawas. Maging si sir Mendoza ay laging nakamatyag sakin. Magulo na ang mga nangyayari. Labis na akong nababahala.

Isang araw, pagkabigay ko ng box sa lalaki ay may humuli sa aming mga kalalakihan. Mula sa aking likuran ay nagsalita si sir Mendoza.

Dalhin nyo na yang lalaking yan, ako ng bahala sa bata.

Sir! A-ano pong nangyayari?

Sangkot sa drug syndicate ang tito mo. Yung box na yun ay naglalaman ng cocaine, isang uri ipinagbabawal na gamot.

Makukulong po ba ako sir?

Hindi, akong bahala sayo. Basta ituro mo lang kung nasaan ang tito mo.

Si sir Mendoza pala ay isang pulis na pumasok bilang teacher dahil napag-alaman nilang dito nag-aaral ang pamangkin ng hinahanap nila. Kaya pala hindi siya amoy teacher, hindi pala talaga siya teacher. Ipinaliwanan niya sakin ang lahat, na ginamit daw ako ni tito sa kanyang ilegal na transaksiyon. Itinuro ko sa kanila ang adres ng bahay ni tito pero hindi na daw nila siya naabutan. Pansamantala ay kina sir Mendoza muna ako tumira kasama ang asawa nya.

Okay naman ang lahat pero nandun pa rin ang takot ko, baka mahanap ako ni tito at patayin niya ako sa pagkanta ko. Siniguro naman ni sir Mendoza na ligtas ako, lalu pa’t lagi na kaming magkasama sa skul upang bantayan ako at ang mga taong lumalapit sakin. Sana si sir na yung sinasabi sa hula ni lola Victoria, sana si sir na yung King of Diamonds. Naging masaya naman ang pamumuhay ko sa bahay ni sir. May kaya naman siya sa buhay. Mabait at maalaga sila pareho ng asawa niya pero wala pa silang anak. Di ko lang alam kung bakit.

Dumating ang araw ng graduation ko. Masaya sana ako pero di ko maiiwasang malungkot dahil hindi ito makikita nina mama at lola. Ipinangako ko pa naman na iaalay ko sa kanila ang diploma ko pero, wala na sila. Gayun pa man, nandiya naman si sir Mendoza at ang asawa niya na itinuring akong parang anak. Tinapos lang ni sir ang school year sa pagtuturo para walang makahalata na pulis pala siya. Para na rin mabantayan ako hanggang sa makapagtapos ako ng high school.

Matapos ng graduation ceremony eh nakipag-inuman muna ako sa mga kaibigan ko. Tapos nun ay umuwi na ako sa bahay ni sir. Nadatnan ko siyang umiinom din at inaya niya akong uminom kasama niya. Napansin kong wala ang asawa niya, umuwi daw muna sa mga biyenan niya kasi graduation din daw ng pamangkin nya. Uminom lang kami, nagkuwentuhan hanggang pa malasing na kami. Nag-paalam na ako kay sir na matutulog na ako na pinayagan naman niya. Nagtungo ako sa silid ko at nahiga sa kama at agad rin naman akong nakatulog dahil sa kalasingan.

Nagising nalang ako nang nabigatan ako. Pansin kong wala na akong saplot at may isang taong nakapatong sa akin na hinahalikan ang leeg ko at ramdam ko ang kamay na naglalaro sa aking pag-aari. Dahil na rin siguro sa kalasingan ay di ko na nagawang alamin pa kung sino. Pinabayaan ko nalang ang ginagawa niya sakin. Unang pagkakataong may maranasan akong ganito, masarap pala. Pero ginupo pa rin ako ng kalasingan at nakatulog akong muli.

Kinaumagahan ay nagulat nalang ako sa aking nakita. Nagising akong katabi si sir Mendoza, kapwa kami nakahubad. Duon ko lang naalala yung nangyari kagabi. Bakla ba si sir? Akmang tatayo na ako nang biglang bumukas ang pinto at nakita kami ni Mrs. Mendoza. Nanlaki ang mga mata niya sa nakita, agad siyang lumapit sa akin at sinampal ako. Nagising naman si sir dahil sa biglaan kong paggalaw. Tumayo si sir at niyakap ang asawa niya upang ilabas ng kuwarto.

Dinig na dinig ko ang mga sigaw ng asawa ni sir habang nagbibihis ako, di daw niya mapaniwalaan na nagpakasal siya sa isang bakla. Nanliliit ako, nahihiya sa mga nangyari. Dahil sakin kaya sila nag-aaway ngayon. Ilang sandali pa’y biglang bumukas ang pinto at pumasok si Mrs. Mendoza.

Umalis ka na sa bahay ko bago ko makalimutang bata ka.

Tita, sorry po… Hindi ko po alam ang mga nangyari.

P*t*ng! Lumayas ka sa pamamahay ko!

(Pumasok na din si sir)

Umalis ka nalang Stephen.

Pero sir, alam mong wala akong alam sa mga nangyari. Please po, wala na akong mapupuntahan…

Kahit anong pakiusap ko hindi pinakinggan ni Mrs. Mendoza. Wala na akong nagawa kundi ang umalis ng bahay ni sir. Naglakad lang ako bitbit ang back pack ko, nakayuko, nahihiya. Pakiramdam ko’y pinag-uusapan ako ng mga tao. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Bahala na ang mga paa ko.

Napadpad ako sa isang simbahan. Naupo lang ako sa isa sa mga bench sa patio. Duon lang ako nanatili. Pag ginutom ako bibili lang ako ng banana cue at buko juice sa may tapat ng simbahan tapos ay babalik din ako sa bench na yun, mag-iisip.

Madaming gumulo sa isip ko. Ang pagkawala nina lola at mama, ang pagkupkop sakin ni tito Eddie at ang paggamit nya sakin, pati na ang nangyari kagabi. Akala ko ba mapapawi ng King of Diamonds ang lahat ng kamalasan? Bakit patuloy pa rin ang mga malas? Ibig bang sabihin nito ay hindi ko pa siya natatagpuan?

Nanatili lang ako sa bench na yun hanggang sa kumagat na ang dilim. Hindi ko alam kung saan ako tutungo, saan matutulog, saan magpapalipas ng gabi. Ilang sandali pa’y may mga taong nagsidatingan. Marumi, mabaho, at may bitbit silang sako at malalaking karton. Dumaan sila sa harapan ko at pinagmamasdan nila ako, mga tingin na wari’y nagtataka. Umakyat sila ng stage, kung saan nagmimisa ang pari tuwing may malaking misa tulad ng pasko at bagong taon, at duon nila inilatag ang mga sako at karton na dala nila. Patuloy ko lang silang pinagmasdan. Naaawa ako sa kanila pero mas matinding awa sa sarili ang nararamdaman ko. Matutulad ba ba ako sakanila? Magiging pulubi ba ako? Parang di ko yata kaya.

Matinding awa ang naramdaman ko kung kaya’t di ko natagalan. Ibinaling ko ang paningin ko sa ibang bahagi ng patio. Napansin kong may ibang tao palang nakatambay dun, ilang babae at ilang lalaki. Maganda ang pananamit nila na parang may dadaluhang party, taliwas sa mga unang nakita ko na kaawa-awa ang pananamit.

Nasa ganoong pag-iisip ako nang may lumapit sa aking dalawang lalaki na sa tantya ko ay nasa mid-20’s. Mukhang may kaya sa buhay ang dalawa, kapwa mestisuhin, matipuno at mabango. Pinagmasdan ko sila, iniisip kung anong ginagawa ng mga taong ito sa ganitong lugar na disoras ng gabi. “Mag-isa ka lang?” tanong ng isa sa kanila na sinagot ko naman ng “Oo.” Nagtinginan ang dalawa at nag-usap. Umalis yung isang lalaki matapos nilang mag-usap habang ang isa naman ay naupo sa tabi ko.

Ngayon lang kita nakita dito ah. Bago ka lang?

Ahh… Ehh… Oo…

Anong pangalan mo?

Stephen.

Ako si Dens. Nagdinner ka na?

Di pa.

Tara sama ka sakin, kain tayo.

Saan?

Saan mo ba gusto?

Kahit saan nalang po.

Ako nang bahala. Tara.

Hinawakan niya ang kamay ko at inakay na parang bata. Di ko alam kung saan kami pupunta, gusto ko sanang tumanggi pero naisip kong baka hindi naman siya masamang tao, wala naman sa itsura nya na makakagawa siya ng masama. Naglakad kami at nagpunta sa kung saan nakapark ang kotse nya. Sumakay ako sa harap, ayoko kasi sa likod baka isipin nya astang seňorito ako kung sa likod ako sasakay. Sumakay a din siya at minaneho ang sasakyan. Minsan sumusulyap-sulyap sya sakin na nakangiti habang ako naman ay nakayakap sa aking back pack na nakakandong saakin. Di ko alam saan kami pupunta, bahala nalang tutal wala na akong mapupuntahan. Sa isang banda, baka siya yung sinasabi sa hula, baka siya na ang papawi sa lahat ng kamalasang pinagdaraanan ko. Siya na nga kaya? Sana…

Itutuloy…